Ενίοτε μού φαίνεται ότι το αίμα μου ρέει ελεύθερο
σαν μια πηγή με ρυθμικά αναφιλητά.
Την καταλαβαίνω καλά να ρέει μ’ ένα μακρόσυρτο μουρμούρισμα,
αλλά ματαίως αγγίζομαι γιά να βρω την πληγή.

Μέσα στην πόλη, όπως μέσα σ’ έναν περίκλειστο αγρό,
φεύγει μεταμορφώνοντας τα λιθόστρωτα σε νήσους,
αποσβένοντας την δίψα καθενός πλάσματος
και παντού ερυθρή χρωματίζοντας τη φύση.

Συχνά έχω ζητήσει από τους πλάνους οίνους
ν’ αποκοιμίσουν γιά μια ημέρα τον τρόμο που με υπονομεύει.
Ο οίνος καθιστά διαυγέστερο το βλέμμα και λεπτότερη την ακοή!

Στον έρωτα έχω αναζητήσει έναν ύπνο λησμονιάς,
αλλά ο έρωτας γιά εμένα δεν είναι παρά στρώμα από βελόνες,
φτιαγμένο γιά να κερνά ποτό σ’ αυτές τις σκληρές θυγατέρες!