Θυμάμαι όταν βγήκα απ’ τη φυλακή. Το κουρεμένο κεφάλι
μου στρογγυλό και άδειο σαν την υδρόγειο. "Όχι, δεν πεινάω"
έλεγα στους φίλους που με προσκαλούσαν στο τραπέζι
τους, ενώ την ίδια ώρα, άρπαζα κρυφά μια φούχτα κόλλυβα,
απόνα πιάτο ακουμπισμένο στη ραπτομηχανή. Που βέβαια,
τα `τρωγα ύστερα, στην τουαλέτα. Έτσι χόρτασα τη ζωή μου:
με νεκρούς, ταπεινώσεις, ποιήματα, χρονολογίες από παλιές
καταστροφές κι οράματα από αυριανές επαναστάσεις. Και
συχνά, για να εκδικηθώ τους άλλους, που `χαν τη βλακεία να
πιστεύουνε σε μένα, έκανα διάφορες ποταπότητες και προστυχιές:
δεν επέστρεφα τα χρέη μου, έκλαιγα μπροστά τους ή μιλούσα
ατέλειωτα στις κομματικές συγκεντρώσεις. Γιατί αλήθεια,
ξέχασα να πω, ότι από καιρό τώρα ήμουνα δοσμένος
σε μια μεγάλη υπόθεση -τόσο μεγάλη, θε μου, που
να `χει τόπο ακόμα και για τους πιο ηλίθιους. Δεν μπορώ
όμως να μην ομολογήσω, πως οι άνθρωποι μου πρόσφεραν
πολλά: απιστίες οι γυναίκες, συμβουλές οι τρελοί, απίθανα
όνειρα οι σύντροφοι, κάπως βέβαια όλα αυτά φθαρμένα απ’ τη
χρήση και το χρόνο. Μα η απληστία μου, σαν ένα πελώριο
κύμα, τα `λουζε όλα, και τα ξανάβρισκα σαν μόλις κομμένα
από τον κόρφο του Θεού. Κι οι μέρες μου, θριαμβευτικές,
στήριζαν τον υπέροχο, στέρεο αγκώνα τους πάνω στο νερό
της ματαιότητας. Τέλος, για να μην τα πολυλογώ, αφού έζησα
όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο
έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.

Τότε λοιπόν, γιατί απαγορεύεται σ’ έναν επαναστάτη, ν'
αυτοκτονήσει.