Γεννιόμαστε
μέσα σε ουρλιαχτά
υστερικές αναπολήσεις περασμένων ζωων
ερχόμαστε
κηδεύοντας μια ιδέα λύτρωσης στο αίμα μας
αναπνέουμε
με σπασμωδικές κινήσεις πόνου
στριμώχνοντας μια τόση δα ψευδαίσθηση ελπίδας
στο γέλιο μας
ανοίγουμε τα μάτια
ακροβατώντας έκπληκτοι στο κενό
του ανοίγματος, των ματιών μας
μένουμε μετέωροι
ανάμεσα σε μια αίσθηση ζεστασιάς
που δε μας ανήκει πια
και σε μια συναίσθηση φόβου που
θα μας ανήκει για πάντα
ονειρευόμαστε
ό,τι δεν έχουμε
και έχουμε
ό,τι δεν ονειρευόμαστε
αγγίζουμε τη χαρά δειλά
μέσα σε γιορτές θολών παραισθήσεων
βυθιζόμαστε με ηδονή μέσα στην άγνοια
κλείνουμε τα μάτια
παραδινόμαστε στη λήθη του πετάγματος
της ελευθερίας
και προσγειωνόμαστε ανώμαλα
στις θέσεις που μας όρισαν
γρυλλίζοντας επιθετικά
στις ήρεμες αντιδράσεις τους
στις αθώες προθέσεις τους
στα χαμόγελά τους
στα κίβδηλα αγκαλιάσματά τους
μια ερώτηση πληγώνει πάντα τον ύπνο μας
μια πνιγμένη κραυγή μας καίει τα χείλη
κλείνουμε τα μάτια σφιχτά προσπαθώντας να ονειρευτούμε
παραδινόμαστε σε μια εικόνα γλυκιάς αυταπάτης
χωρίς να καταλαβαίνουμε
αν η ζωή είναι ένα όνειρο
ή αν το όνειρο τελικά
είναι η ζωή μας