Σας παρακαλώ αφήστε με να περάσω, είμαι ο μοναδικός
μάρτυς σ’ αυτή τη δίκη,
πρόκειται για το εγκλημα του αιώνος. Βέβαια, όλα αυτά
είναι υπερβολές της φαντασίας μου -
πώς αλλιώς να δικαιώσω την ύπαρξή μου σ’ έναν ακατανόητο
κόσμο.
Συνήθως τις περισσότερες ώρες μου τις περνώ στο ζωολογικό κήπο
και σκέφτομαι πράγματα τόσο θλιβερά, που τα ζωα γρυλλίζουν
φοβισμένα -
τέλος, βγάζω το περίστροφό μου, το ακουμπώ στο μέτωπό
μου και πυροβολώ
αλλά μ’ έχουν ξεχάσει κι οι σφαίρες μου φεύγουν προς
τον ουρανό -

όπως θα φύγω κάποτε κι εγώ λυπημένος, χωρίς να μάθω
ποτέ ποιος είμαι.