Ιδού η πόλη όπου οι άνθρωποι επισκευάζονται.
Ξαπλώνω σ’ ένα μεγάλο αμόνι.
Ο επίπεδος μπλε εξώστης τ’ ουρανού

Έκανε φτερά σαν το καπέλο μιας κούκλας
Όταν λυτρώθηκα απ’ το φως. Μπήκα
Στο στομάχι της αδιαφορίας, στο βουβό ντουλάπι.

Η μάνα των γουδοχεριών με ελάττωσε.
Έγινα χαλίκι γαλήνιο.
Οι πέτρες της κοιλιάς ήταν ειρηνικές,

Η επιτύμβια στήλη ήσυχη, χωρίς να την κουνάει τίποτε.
Μόνο η τρύπα του στόματος τα τίναξε,
Επίμονος γρύλος

Σε λατομείο σιωπής.
Οι άνθρωποι της πόλης τον άκουσαν.
Κυνήγησαν τις πέτρες, λιγόλογοι, ο καθένας χωριστά.

Η τρύπα του στόματος κραυγάζει τις θέσεις τους.
Μεθυσμένη σαν έμβρυο
Βυζαίνω τις ρώγες του σκότους.

Οι σωλήνες της τροφής μ’ αγκαλιάζουν. Σφουγγάρια διώχνουν
τις λειχήνες μου με φιλιά.
Ο μάστορας πολυτίμων λίθων παραβιάζει με το κοπίδι του
Ανοίγω ένα πέτρινο μάτι.

Αυτό είναι το μετά την κόλαση: Βλέπω το φως.
Άνεμος ξεβουλώνει το δώμα
Του αυτιού, γερο-πολεμιστής.

Νερό καταπραΰνει το χείλος του πυρόλιθου,
Και το φως της μέρας απλώνει στον τοίχο τη μονοτονία του.
Αυτοί που κάνουν τη μεταμόσχευση είναι χαρωποί,

Θερμαίνοντας τις τανάλιες, ανυψώνοντας τα λεπτά σφυριά.
Ρεύμα αναταράζει τα καλώδια
Βολτ το βολτ. Ράμματα από έντερο γάτας ενώνουν τις σχισμές
μου.

Ένας εργάτης βαδίζει μεταφέροντας ένα ροζ στέρνο.
Τα κελάρια είναι γεμάτα καρδιές.
Ιδού η πόλη των ανταλλακτικών.

Οι φασκιωμένες μου γάμπες και τα μπράτσα μυρίζουν γλυκά
καουτσούκ.
Εδώ γιατρεύουν κεφάλια ή όποιο άλλο μέλος.
Τις Παρασκευές έρχονται τα παιδάκια

Ν’ ανταλλάξουν τους γάντζους τους με χέρια.
Νεκροί άνθρωποι αφήνουν μάτια για τους άλλους.
Αγάπη είναι η στολή της φαλακρής μου νοσοκόμας.

Αγάπη είναι τα οστά και ο μυς της κατάρας μου.
Το βάζο, φτιαγμένο απ’ την αρχή, γίνεται σπίτι
Για το απατηλό ρόδο.

Δέκα δάχτυλα σχηματίζουν ένα κύπελλο για σκιές.
Τα ράμματά μου με τρώνε. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε.
Θα γίνω σαν καινούργια.