Βουβή το παραδέχθηκα... το εγώ μου νικημένο
ανίκανη ν’ αντισταθώ σε κείνη την οργή...
που το κορμί μου φόρτιζε... ακράτητη ορμή
κι έπνιξα μες ο στήθος μου κάθε απωθημένο...

Μνήμες που κομματιάστηκαν... εικόνες ιλαρές
σκιές από φαντάσματα φόβιζαν την ψυχή...
οι εμμονές μου δαίμονες... μου κλέβαν την ζωή
δειλά με παρασύρανε σε φαύλες τροχιές...

Η ύπαρξή μου δείλαια... σφαδάζει διχασμένη
σε θέλω ανεκπλήρωτα... σκέψεις χαοτικές...
πως να ελέγξω του εγώ τις νόθες εκφορές
ποια προσευχή να ξαναπώ... αιώνες ξεχασμένη;...

ς ένα σχοινί ισορροπώ στο χάος ακροβάτης
ιχνηλατώντας ατραπούς και τόπους ξενικούς
ανάμεσα από ληστές κι εχθρούς που δεν ακούς
στο Φως μεταρσιώθηκα... της λύπης ιχνηλάτης...

Τα μάτια κλείνω και γυρνώ... στου είναι μου το κέντρο
στο κύτταρό μου ευλαβικά βήματα με καλούν...
του Άγγελού μου οι συμβουλές πάντα θα με οδηγούν
σε κείνο το ταξίδεμα προς της ζωής το δένδρο.