Της λησμονιάς
οι ερυθρές πτυχές αναδιπλώθηκαν
ευερέθιστα και ανάδευσαν
ανούσιες ανάσες
που άλλο δεν αγγίζουν,
κρεμιούνται μετέωρες
στο λευκό του πουθενά

- καμβάς το κορμάκι μου να ψηλαφείς τους πόρους μου, έναν προς έναν
Και πώς χλευάζουν που τόσο γρήγορα ξεχάσαμε...
Ίσως γι’ αυτό το ουράνιο τόξο
ενώνει έγχρωμα γη και ουρανό,
γιατί η λήθη μπορεί να υπάρξει
σε πάμπολλες αποχρώσεις.

- Την δική μας όμως αγάπη μου σε ποιον αρμό πληγής να απιθώσεις!
Χρώμα δε φτάνει να ξεπλύνει τις κραυγές μας.
Μελάνι δε σώθηκε να μας ξεκολλήσει.
- Εμένα από σένα τελεία δεν έπεσε να μας σταματήσει...