Θα τρυπήσω μια νύχτα το ταβάνι.
Πριν χαράξει τα πουλιά θα κελαηδούνε.
Το φεγγάρι θα δύει.
Τα φανάρια στους δρόμους θ’ αναβοσβήνουν άσκοπα.
Το δέντρο θα συνεχίζει τη σιωπηλή του ανάπτυξη.
Θ’ ακούω τους ήχους των αναφιλητών σου ακόμα
και θα πετάξω ψηλά.
Ένα χέρι αγγέλου θα με κρατά στοργικά.

Ω! Τότε θα ζήσω
Τότε θα ζήσω

μέσα σ’ ένα τόσο ωραίο ποίημα!