Συμφορά! Πῆγε ὁ θάνατος κι ἔστησε θρόνο σέ μια πόλη ἀλλόκοτη, πόλη χαμένη, κάτω ἐκεῖ στά σκοτάδια τῆς Δύσης, πού ὁ καλός κι ὁ κακός κι ὁ φρικτός κι ὁ ἁγνός ἔχουν βρεῖ τήν αἰώνια γαλήνη. Κι οἱ βωμοί, τα παλάτια, οἱ πύργοι, ἐκεῖ (φαγωμένοι ἀπ’ το χρόνο οἱ ἄπαρτοι πύργοι!) δέν θυμίζουν ἀνθρώπινο κάτι. Ἕνα γύρο, ἀπ’ τόν ἄνεμο πια ξεχασμένα, λιμνάζουν νερά. Βαλτωμένα νερά, μέ μια θλίψη βαθιά, τ’ οὐρανοῦ το φορτίο ὑποφέρουν.

Τά οὐράνια δέν στέλνουν εὐλογία φωτός στήν ἀτέλειωτη νύχτα τῆς πόλης. Τοῦ πελάγου ἡ φρίκη γεννάει μια λάμψη νεκρή, ζοφερή, καί τυλίγει βουβά πολεμίστρες καί τρούλους καί θρόνους κι ἁψίδες – σάν ράχες τεράστιων βουνῶν– καί τυλίγει ναούς, βαβυλώνια τείχη καί κιόσκια παλιά, σκοτεινά, ρημαγμένα, μέ κισσούς καί λουλούδια στήν πέτρα βαθιά λαξεμένα,

Καί βωμούς – Ὦ, μυριάδες βωμούς, θαυμαστούς!– μέ ζωοφόρους πού πλέκουν τη βιολέτα, τη βιόλα, τη βάτο. Θλιμμένα νερά ξεψυχοῦν, κι οἱ σκιές ἀγκαλιάζουν σφιχτά τούς παλιούς προμαχῶνες, πού λές πώς το σύμπαν ἐκεῖ στέκει ἀνάερο πάντα, καθώς ἀπό πύργο περήφανο στέλνει το γιγάντιο βλέμμα του ὁ Θάνατος γύρω.

Γκρεμισμένοι οἱ ναοί κι ἀνοιγμένοι οἱ τάφοι ἐκεῖ: ἕνα βάραθρο ὁ τόπος πού χαίνει καί τρέμει μες στό μαῦρο το φῶς. Μά τα πλούτη πού ἀστράφτουν: διαμάντια στῶν εἰδώλων τα μάτια, κι οἱ νεκροί στολισμένοι βαριά κι ἀκριβά, τα νερά δέν ταράζουν. Δέν σηκώνεται κύμα κάν ἕνα μικρό, συμφορά! Στή γυάλινην ἔρημο ἐκείνη ἕνα κίνημα ἀχνό δέν ψελλίζει: «Ὑπάρχει σ’ ἄλλα πέλαγα πιο ζωντανά κάποιος ἄνεμος. Θά `ρθει ὅπου νά `ναι!» Ταραχή δέν φωνάζει: «Ὑπάρχει ἕνας τόπος φρικτά ἐρημικός, κι ὅπου νά `ναι ὁ ἀγέρας θά πάει ἐκεῖ γιά νά βρεῖ τη γαλήνη!»

Μά, τι γίνεται; Ὦ, συμφορά! Σάν νά σάλεψε κάτι στά σπλάχνα τοῦ ἀγέρα! Τό κύμα… ἕνα κίνημα, νά! Σάν νά γέρνουν οἱ πύργοι: βυθίζονται ἀργά – ἀνεβαίνει βουβά το νερό– κι οἱ κορφές τους ἀφήνουν σημάδια ἀχνά στ’ οὐρανοῦ τη μεμβράνη. Μια κόκκινη λάμψη ποτίζει το κύμα, ἀνασαίνει το κύμα βαριά. Κατεβαίνει ἡ πόλη βαθιά καί βουβαίνοντ’ οἱ ἀπόκοσμοι ἀχοί. Κατεβαίνει ἡ πόλη κι ἡ Κόλαση – νά!– ἀνεβαίνει ἀπό θρόνους χιλιάδες καί τήν πόλη εὐλογεῖ.