Στήν πιο γλυκιά κοιλάδα μας – ἀγγέλων χλοερή φωλιά– ἕνα παλάτι ὄμορφο, ἀγέρωχο παλάτι, χιονάτο μέτωπο ὕψωνε στοῦ ἀπόλυτου μονάρχη νοῦ τήν ἐπικράτεια. Ναί, ἐκεῖ στεκόταν το παλάτι! Καί Σεραφείμ φτερούγα δέν εἶχε ἀνοίξει ἄλλη φορά πάνω ἀπό τέτοιαν ὀμορφιά.

Φλάμπουρα ὁλοκίτρινα, περήφανα, χρυσά, κυμάτιζαν, φτερούγιζαν, πετοῦσαν στή στέγη του – παλιά πολύ γίνονταν ὅλα αὐτά, στά βάθη τῶν καιρῶν– κι ὁ ἐρωτευμένος ἄνεμος, πού χάιδευε – μέρα γλυκιά– σάν τρυφερά κορίτσια τίς πολεμίστρες, σκόρπιζε τριγύρω ἀρώματα λιγνά.

Κι οἱ ὁδοιπόροι πού ἔφερναν το βῆμα τους ἐκεῖ, στῆς εὐτυχίας τη γῆ, ἀντίκριζαν δυο φωτεινά παράθυρα – πάνθεο φῶς!– καί μέσα νά λικνίζονται πνεύματα ἁρμονικά καί μουσική ἐξαίσια νά πάλλουν οἱ χορδές ἑνός λαούτου. Ὁ βασιλιάς στόν θρόνο του ἀπολάμβανε το μεγαλεῖο τοῦ ὕψους του: πορφυρογέννητος αὐτός μονάρχης στήν καρδιά τοῦ εὐγενικοῦ λαοῦ του.

Λαμποκοποῦσαν πάναγνο σεντέφι καί ρουμπίνι οἱ πύλες τοῦ ὡραίου παλατιοῦ, κι ἔβγαιναν, ἔβγαιναν – στρατός πανίσχυρος– οἱ ἀντίλαλοι, πού ἔδωσαν ὅρκο γλυκό – μονάχα αὐτό– νά ὑπερασπίσουν μέ ἀγγελικά τραγούδια το πνεῦμα, τη σοφή πνοή τοῦ βασιλιᾶ τους.

Ὄντα κακά, σατανικά, ντυμένα θλίψη, ὅμως, ἔπληξαν τοῦ μονάρχη τήν ὑψηλή ἀρχή! Θρηνῆστε – ναί– γιατί αὐγή δέν πρόκειται νά φέξει πια πάνω ἀπ’ τήν ἐρημιά του! Τόν ἔπληξαν κι οἱ ὀμορφιές, πού ρόδιζαν καί ἄνθιζαν στῆς δόξας του τόν κῆπο, μια ἱστορία ἔγιναν παλιά, λησμονημένη, στήν καταχνιά τῶν ἡμερῶν πού διάβηκαν θαμμένη.

Κι ὅποιος περνάει τώρα πια ἐκείνη τήν κοιλάδα βλέπει ἀπό τα παράθυρα νά βγαίνει ἕνα φῶς σάν αἷμα, καί τεράστιες μορφές ν’ ἀργοσαλεύουν σ’ ἕναν παράταιρο σκοπό, καθώς ποτάμι ἀπαίσιο ξεχύνεται ἀπ’ τήν πόρτα πλῆθος φρικτό πού ὅλο γελάει – ὅλο γελάει!– μά δέν χαμογελάει.