Δέν ἤμουν σάν τούς ἄλλους ἐγώ ἀπό παιδί.
Δέν ἔβλεπα ὅπως αὐτοί, δέν ἔβγαζα τα πάθη μου ἀπό κοινή πηγή.
Ἡ θλίψη μου δέν ἔσταζε ἀπό τήν ἴδια βρύση.
Τά ἴδια τραγούδια δέν ξυπνοῦσαν στήν καρδιά μου τη χαρά.
Κι ὅ, τι ἀγαποῦσα, το ἀγαποῦσα ἐρημικά.
Τότε, λοιπόν, πού ἤμουν παιδί – καί χάραζε ἡ συννεφιά πού ἔγινε ζωή μου–
ὅ, τι καλό κι ὅ, τι κακό γιά μένα εἶχε βυθό,
ἕναν βυθό μυστήριο πού ἀκόμα μέ τυφλώνει.
Ὁ χείμαρρος καί ἡ πηγή,
ὁ ἥλιος πού μέ τύλιγε χρυσάφι φθινοπωρινό,
τό ἀστροπελέκι πού ἅπλωνε πάνω μου ὁλόφωτα φτερά,
ἡ μπόρα, ἡ βροντή, το σύννεφο, ἔπαιρναν μορφή
(κι ἄς ἦταν καταγάλανοι γύρω μου οἱ οὐρανοί)
δαίμονα μες στό βλέμμα του· ἀπ’ τόν καιρό πού ἤμουν παιδί.