Ἔχω στό χέρι μου το δαχτυλίδι κι ἔχω στό μέτωπο στεφάνι. Μετάξια καί διαμαντικά εἶναι στίς προσταγές μου. Καί εἶμαι εὐτυχισμένη.

Κι ὁ ἄρχοντάς μου μέ ἀγαπᾶ πολύ· μά ὅταν φύσηξε τοῦ ὅρκου του ἡ αὔρα, το στῆθος μου τρικύμισε, γιατί τα λόγια του ἤχησαν σάν πένθιμη καμπάνα, καί ἡ φωνή του ἦταν φωνή πολεμιστῆ, πού ἔπεσε μαχόμενος σέ κάμπο, καί εἶναι εὐτυχισμένος.

Ὡστόσο ἐπανέλαβε τόν ὅρκο του καί φίλησε το κάτωχρό μου μέτωπο, καί τότε ἦρθε κάτι σάν ὄνειρο, μέ τύλιξε καί σάν νά βρέθηκα ἔξω, στό κοιμητήρι. Τόν κοίταζα, ἦταν αὐτός! Κι ὅμως ἐγώ σκεπτόμουν ἕναν νεκρό ἀπαράλλακτο· νεκρό καί Ντ’ Ἐλορμή. Καί εἶπα, κι ἀναστέναξα: «Εἶμαι εὐτυχισμένη!».

Ἔτσι εἶπα κι ἔτσι ἔδωσα τόν ὅρκο μου κι ἐγώ. Κι ἄν ράγισε ἡ πίστη μου, κι ἄν ράγισε ἡ καρδιά μου, κοίταξα το γαμήλιο χρυσάφι πού ἀποδείκνυε πώς εἶμαι εὐτυχισμένη!

Δῶσε, Θεέ μου, ἀπ’ τ’ ὄνειρο ἐτοῦτο νά ξυπνήσω! Τι ὀνειρεύομαι καί πῶς δέν ξέρω! Μόνο τρέμει, πονάει μέσα μου ἡ ψυχή, μή σέρνεται κάτι κακό, μήν ὁ νεκρός πού ἄφησα δέν εἶναι εὐτυχισμένος.