Ἔσπασε – Ἄχ!– το κύπελλο· κι ἦταν χρυσό: φτερούγισε καί χάθηκε το πνεῦμα. Σημάνετε καμπάνες! Ψυχή ἀθώα τώρα περνᾶ τα ὕδατα τῆς Στυγός. Μά δέν δακρύζεις Γκύ ντέ Βέρ; Θρήνησε! Tώρα! Αὔριο πιά… Γιά δές ἐκεῖ! Σέ τρομερή ἀμετάκλητη θανάτου κλίνη κεῖται ἡ Ἐλεονόρα ἀγάπη σου. Ἐμπρός, λοιπόν! Ἄς διαβαστεῖ ἀκολουθία νεκρώσιμη, νεκρώσιμος ψαλμός ἄς ἀκουστεῖ: ὕμνος στό μεγαλεῖο της – πού τόσο νέα κι ὅμως νεκρή– θρῆνος στή δυο φορές νεκρή: ἀφοῦ καί νέα καί νεκρή!

«Καθάρματα! Ἄξιζε πολλά· τήν ἀγαπήσατε λοιπόν. Μά ἦταν ψηλά, πολύ ψηλά· καί τη μισήσατε γι’ αὐτό. Κι ὅταν ἀρρώστησε βαθιά, τη μακαρίσατε νεκρή! Πῶς νά διαβάσει τώρα ἀκολουθία νεκρώσιμη το μάτι το κακό; Καί πῶς θρῆνο ἐπιτάφιο νά ψάλει ἡ γλώσσα ἡ μοχθηρή; Πῶς, ἀφοῦ ἤδη μόχθησαν το θάνατο ἀθώας; Κι ἐκείνη… Ὦ, νέα καί νεκρή!»

«Ἔλεος! Μήν παραφέρεσαι! Μια προσευχή ἀρκεῖ μπρός στόν Θεό νά παραστεῖ καί νά ζητήσει ἐπίσημα ν’ ἀναπαυθεῖ ἡ νεκρή. Πρᾶξε το! Ἐξάλλου, ἡ γλυκιά Ἐλεονόρα ἦταν νεκρή ἀπό καιρό· μαζί της κι ἡ Ἐλπίδα. Κι ἐσύ ἐδῶ πνιγόσουνα μια παιδική ἀγάπη πού δέν εὐτύχησες ποτέ: τήν τόσο αἰθέρια ὀμορφιά, πού γέρνει τώρα ταπεινά μέ ζωντανά ξανθά μαλλιά (σβησμένο ὡστόσο βλέμμα)· μέ ζωντανά ξανθά μαλλιά καί θάνατο στό βλέμμα».

«Φύγετε! Φύγετε! Μακριά! Ἀπό τούς χάμω δαίμονες παλεύει νά ξεφύγει ὁ ἀπελπισμένος ἴσκιος της. Κάπου ψηλά στόν Οὐρανό καταφυγή θά βρεῖ. Τούς θρήνους καί τούς ὀδυρμούς, σέ θρόνο – πλάι στόν Κύριο– χρυσό θά λησμονήσει! Ὄχι, λοιπόν, παραμικρή καμπάνα μή χτυπήσει! Ἦχος ἀπό τήν ἄθλια Γῆ τη θεία γαλήνη τῆς ψυχῆς δέν πρέπει νά ξαφνίσει! Κι ἐγώ… Ἐγώ… Ἀπόψε, φωτίζει μέσα μου ἡ καρδιά. Ὄχι! Δέν θά θρηνήσει! Ὄχι! Μ’ αὐτό τόν ἄγγελο θά φτερουγίσει στά ψηλά κι ἕνα τραγούδι ἀπ’ τα παλιά θά παιανίσει!»