Δεν υπάρχει ζωή ψηλότερα απ’ τις κορυφές της χλόης

Ή τις καρδιές των προβάτων, και ο αέρας

Ξεχύνεται σαν πεπρωμένο, λυγίζοντας

Τα πάντα προς μια κατεύθυνση.

Τον νιώθω να προσπαθεί

Να σκορπίσει τη θέρμη μου.

Αν παρατηρήσω για πολύ τις ρίζες απ’ τα ρείκια,

Θα με προσκαλέσουν

Να λευκάνω τα κόκκαλά μου ανάμεσά τους.