Ἄκου! Κάτι συμβαίνει! Χτυποῦν οἱ καμπάνες! Βραχνιασμένος χαλκός τοῦ κινδύνου οἱ καμπάνες! Κι ἕναν τρόμο ἀλαφιάζουν στῆς νύχτας το αὐτί! Καί κραυγάζουν τη φρίκη τους· ἄλαλη φρίκη κι ὡστόσο κραυγάζουν, κραυγάζουν ἀλύπητα, δίχως ρυθμό, ἱκετεύουν – μά, ὄχι… ἀπαιτοῦν!– νά σταθεῖ σπλαχνική ἡ φωτιά, ἡ κουφή, λυσσασμένη φωτιά, πού φουντώνει ἀνένδοτη, ὑψώνει ἐναγώνιο πόθο νά φτάσει ψηλά, νά σταθεῖ πλάι στ’ ὠχρό το φεγγάρι. Ἄ, οἱ Καμπάνες! Ἡ φρίκη τους λέει… Μά, δέν λέει… Ἀπελπίζει! Πῶς χτυποῦν καί βομβοῦν καί δονοῦν καί σηκώνουν τρελό καρδιοχτύπι στά στήθη τοῦ ἀνέμου! Σάν τρελές οἱ καμπάνες συντρίβουν καμπάνες καί το νιώθει το αὐτί πώς ὁ κίνδυνος ἔρχεται, φτάνει! Καί το νιώθει το αὐτί καθαρά, μες στή μάχη πού δίνει ἡ ὀργή τοῦ μετάλλου, πώς ὁ κίνδυνος ἔφτασε κύμα θεριό καί ζητᾶ νά ποντίσει τα πάντα ἕνα γύρο στίς ἄγριες καμπάνες, πού ζητοῦν μέ ὀργή νά ποντίσουν τη φρίκη πού ἀλαφιάζουν στῆς νύχτας το αὐτί οἱ καμπάνες!