Αναστατωμένη, εξετάζω συνεχώς το μέτωπό μου.
Οι καρέκλες τρίζουν καθώς δεν μπορώ να σταθώ
ακίνητη ούτε στιγμή. Φορέματα που μέχρι
πρότινος αντιμετώπιζα με ιδιαίτερη προσοχή, τώρα
τσαλακώνονται πάνω στα καθίσματα. Πόδια χτυπούν
το πάτωμα νευρικά κι ανοίγουν το ένα μετά το άλλο
μικρά ραδιόφωνα. Ο θώρακάς μου στενεύει, γίνεται
μια λεπτή, ίσια γραμμή, έτοιμη να σπάσει. Κοιτάζω
τον απέναντι τοίχο, απομακρύνεται μέσα στο λευκό
του περίβλημα. Κι όμως θα έπρεπε να υπακούει στα
χέρια μου, θα έπρεπε να τα στηρίζει όταν δεν έχουν
κατά πού να κάνουν.