Πάνω, ψηλά, στόν Οὐρανό, φωλιάζει ἕνα πνεῦμα, «πού ἔχει κιθάρα τήν καρδιά». Κανείς, λοιπόν – καταπῶς λέν τα παραμύθια– δέν μπορεῖ τόν ἄγγελο Ἰσράφελ στή γλύκα τήν παράφορη τῶν τραγουδιῶν νά παραβγεῖ. Ὥς καί τ’ ἀστέρια σταματοῦν τούς ὕμνους τους καί στέκουνε βουβά ν’ ἀφουγκραστοῦν τα μάγια τῆς φωνῆς του.

Τρέμει μεσούρανα φεγγάρι ἐρωτευμένο τη ρόδινή του συστολή, καί – γιά ν’ ἀκούσει– ὁ πορφυρός φωστήρας τῶν ὑψῶν μαζεύεται· μαζεύονται οἱ ἑπτά γοργές Πλειάδες.

Καί λέει (τῶν ἄστρων ὁ χορός κι ὅ, τι ἄλλο ἀκούει ζωντανό) πώς ἡ φωτιά τοῦ Ἰσράφελ εἶναι ἀπ’ τη λύρα πού κρατάει καί παίζει ὅταν τραγουδάει: ἀπ’ τη ζωή πού πάλλουν κεῖνες οἱ ἀπίστευτες χορδές.

Καί τα οὐράνια πού πατᾶ ὁ ἄγγελος – ἐκεῖ, πού εἶναι χρέος ἱερό ὁ στοχασμός κι ὁ ἔρωτας καθίσταται Θεός– τα οὐράνια, ὅπου λαμποκοπᾶ το Οὐρί ἐκεῖνο, ντύνονται ὅλη τήν ὀμορφιά, πού ἐμεῖς ἐδῶ λατρεύουμε σάν ἄστρου ἀναλαμπή.

Σωστά, λοιπόν, περιφρονεῖς, Ἰσράφελ, τα ἀνήσυχα τραγούδια. Γιά σένα οἱ δάφνες ἔγιναν, καλέ τραγουδιστή· γιά σένα, το σοφό! Νά `σαι καλά! Πάντα νά ζεῖς καί πάντα νά εὐτυχεῖς!

Οἱ ἄνω ἐκστάσεις συνιστοῦν τούς φλογερούς ρυθμούς σου· ἡ θλίψη σου ὅλη κι ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη καί το μίσος, τη θέρμη τῆς κιθάρας σου ἀνάβουν· γύρω τ’ ἄστρα ὅλα βουβά ἀπομένουνε!

Ναί, σοῦ ἀνήκουν οἱ Οὐρανοί. Ἐμεῖς ἐδῶ: πίκρες, χαρές, λουλούδια – ἔτσι ἁπλά– καί τη σκιά τῆς ἄμωμης εὐδίας σου, σάν ἥλιος νά ζεσταίνει.

Ὡστόσο, ἄν φώλιαζα ἐγώ ἐκεῖ ψηλά, ἄν ἤμουν ἐγώ ὁ Ἰσράφελ, σίγουρα δέν θά μποροῦσε ἐκεῖνος το πάθος το θνητό τοῦ τραγουδιοῦ νά παραβγεῖ, πού θά ξεσποῦσε ἀπ’ τήν ὀργή τῆς λύρας μου στούς Οὐρανούς.