Στο κοριτσάκι που τόσο βιάστηκε...

Κοιμήθηκες σαν κρινανθός στην αύρα ενός ονείρου
π’ αμόλευτο κι ανέγγιχτο τ’ ανάσανες μισό.
Γλάρου φτερό, πού κίνησες στα νέφαλα τ’ απείρου
κι άνεμος γίνηκες, βροχή, λαχτάρα που διψώ.

πόσα δεν πρόφτασες να πεις και δε μας είπες λόγια,
πόσες δεν πρόφτασες να δεις ασχήμιες κι ομορφιές!
σπαράζει ασίγητους σκοπούς εντός μου η στενοχώρια
μα συ δε φταις που εγώ σκορπώ. Μ’ ακούς; Εσύ δε φταις...

Στη μέση ποιου παραμυθιού, ποιας μάγισσας η ζήλεια
σε πλάνεψε και σ’ άρπαξε την άχραντη πνοή;
Σαν τώρα στην αγκάλη μου που σ’ άγγιζα τα χείλια
σαν τώρα που σου γέλαγα και γέλαγες κι εσύ.

Βλέμμα δεν έχεις κι όμως ξέρω απόψε πως με βλέπεις
μα ως να διαβάζεις γράμματα δεν έμαθες ποτές
τα που σου γράφω δε νογάς και τ’ άστρα, εκεί, που δρέπεις
γίναν πικρά μας δάκρυα, των φόβων μας ειρκτές.

Κοιμήθηκες... κι ο ήλιος δεν ανέτειλε άγγελέ μου
στο τζάμι δε σε τάραξαν οι στάλες της βροχής
χαλάει ο κόσμος, μα εσύ κοιμήσου άγγελέ μου
για τα ματάκια σου είν’ μικρά τα σύνορα της γης..