Όταν εκείνα που αγαπάς μια μέρα σε προδώσουν
θυμήσου εμέ, π’ αρνήθηκες το πρώτο μας φιλί.
Χείλια δε θα `βρεις πιο ζεστά και στήθη να σε νιώσουν
και μπράτσα, για να τυλιχτείς σαν τ’ άβγαλτο πουλί.
Κι όταν θα κλαις, μωρού παιδιού θα μοιάζει ο λυγμός σου
και θα `σαι τόσο δίπλα μου και τόσο μακρινή...
που θα `θελα να κλαίω κι εγώ τα δάκρυα των ματιών σου
να βλέπω τι σε πόνεσε που δε μου το `χεις πει.
Κι όταν θα φτάσει ο καιρός εσύ να με προδώσεις
εμένα, που λαχτάρησα την κάθε σου στιγμή,
καθώς θα φεύγεις μη σταθείς και μην το μετανιώσεις
και τότε το τραγούδι μου δε θα `χει αφορμή.
Κι όταν θα `ρθούν χινοπωριές και σα θα `ρθούν χειμώνες
τα λαβωμένα μου όνειρα θα λιώσουν στη βροχή
κι απά στο χώμα μιαν αυγή θα γίνουν ανεμώνες
κι εγώ θα ξέρω μέσα τους πως βρίσκεσαι κι εσύ...
Κι όταν σε ξένους ουρανούς θ’ απλώνεις τα φτερά σου
στο σώμ’ αυτό, που ξόδεψαν οι λάθος διαδρομές,
μ’ ένα γυαλί απάνω του θα γράψω τ’ όνομά σου
το αίμα που θα στάζεις να γλυκαίνει τις πληγές...