Στην αναπόληση του νου δεν είσαι μπλάβος στοχασμός,
αγάπη που `χει ο στεναγμός με δάκρυα κεντήσει.
Στο κιθαρόνι του Μαγιού είσαι σκοπός αυγερινός
π’ όλης της γης τα γιασεμιά σε έχουν τραγουδήσει!
Στης μοναξιάς τη σιγαλιά η μόνη μου είσ’ απαντοχή
που στην καρδιά μου ολόδροσο τον έρωτα θροΐζεις,
μα έχω παράπονο πικρό να μου γιατσώνει την ψυχή
που ρίζωσες στα στήθια μου και σ’ άλλη γη ανθίζεις...