Χύνω στην κούπα μου φωτιά
φλόγες να πιω και να δακρύσω
μα πριν καώ μες στην πυρά
δίνω υπόσχεση να μην ξαναγαπήσω.

Πίσω απ’ το ψέμα του γυαλιού
ο χρόνος τη μορφή μου αλέθει
κι είναι η πλάνη του μυαλού
ένα κρασί που κοινωνάω μες στη μέθη.

Του κόσμου άθυρμα φριχτό
που από την τύψη δε γλιτώνει
γυρεύω να `βρω ένα Θεό
που να δοξάζω μόνον όταν με πληρώνει...

Πασχίζω σα μικρό πουλί
να βρω στο χρόνο μια κρυψώνα
μα έχω αδύναμη ψυχή
και δυο φτερά που μου τα λάβωσ’ η σφεντόνα...

Είναι βαθύς ο στοχασμός
κι η θύμησή σου με κυκλώνει
μα των ματιών σου ο ουρανός
μοιάζει σκληρό ναρκωτικό που με σκοτώνει.

Πιωμένος πίσω απ’ τη σκιά
πλάθω νεράιδες και νύμφες
να μου κρατούνε συντροφιά
απόψε, που `πες πως θα `ρθείς κι όμως δεν ήρθες...

Έδεσες νύχτα ένα σκοινί
σ’ ένα κλωνί που τρέμει ακόμα
κι αντάλλαγμα για ένα φιλί
τριάντ’ αργύρια που πέσανε στο χώμα...