Ώρες γυρνώ, πουλί χαμένο στ’ απονύχτερο,
μες στα στενά της Πρέβεζας του Καρυωτάκη
κι έχω καημό πως στην Οδύσσεια που χάραξα
ποτέ δε βρήκα των ματιών σου την Ιθάκη.

Οδοιπορώ μέσα στης ποίησης τα τρίστρατα
σαν το φονιά στην τελευταία του αμαρτία
και νοσταλγός μετρώ κρυφά πίσω απ’ το τζάμι μου
σταλιά-σταλιά τη βροχοστάλαχτην ανία.

Κάποια βραδιά θα λησμονήσω πως σε γνώρισα
και θά `χω μόνη συντροφιά μια Μόνα-Λίζα
ρευστός ο χρόνος μου σαν το κρασί θα χύνεται
κι ώρες θα παίζω μουσική για την Ελίζα.