Σε φαντάζομαι πιο όμορφη απ’ τη θάλασσα,
να κρατάς στην αγκαλιά σου μελτέμια δροσερά
και λευκούς βοριάδες, να με κοιτάζεις αινιγματικά
και ήρεμα να χάνεσαι στα βαθιά.
Ύστερα αναδύεσαι όπως του έρωτα η θεά
και περπατάς πάνω στα κύματα, μέχρι να σ’ εξατμίσει
η απόσταση, πίσω απ’ του ήλιου τις ακτίνες.
Σε ξεχωρίζω μέσα στ’ ανθρώπινα ποτάμια της πόλης,
να κινείσαι ψηλή και λαμπερή πάνω απ’ τον όγκο της μάζας.
Σε χάνω πίσω από μια μαρμάρινη κολόνα.
Επιστρέφεις ιέρεια, με άσπρη εσθήτα
και μαύρα σγουρά μαλλιά γύρω απ’ το Ελληνικό σου πρόσωπο.
Υμνείς τους Θεούς σου και κρύβεσαι στο λαβύρινθο του ναού.
Γλώσσα φωτιάς γυρίζεις πάλι, σε νύχτα σκοτεινή.
Χορεύεις χορό μυστικό και κατακτάς τη σκέψη μου,
που ακούραστη σε φαντάζεται, σε ψάχνει, σε λαχταρά,
σε θαυμάζει, σε νοιάζεται.
Μ’ αγκαλιάζεις και φωτίζουμε της γης το έρεβος,
καταργείς το θάνατο, γίνεσαι ζωή.