Περιμένω την ώρα που θα σταματήσω να κοιτάζω το κενό
στο βάθος του δρόμου,
την ώρα που η όρασή μου θα κουραστεί
και θα εγκαταλείψει αυτή την ανούσια προσπάθεια.

Περιμένω την ώρα που θ’ ακυρώσω τ’ όνειρο,
θα κοιτάξω κατάματα το χάρτη
και χωρίς αναστολές,
θα σβήσω την πορεία που χάραξε
μια αρρωστημένη προσμονή.

Να εκτιμήσω θέλω τη δική μου επάρκεια,
ν’ απαλλαγώ απ’ την απάτη του αναμενόμενου,
να ζήσω το χρόνο μου στην αληθινή του διάσταση
να γδύσω την αλήθεια μου,
να σπάσω τα δεσμά της ελπίδας

κι επί τέλους να δραπετεύσω απ’ την παγίδα της προσμονής.