Στον κήπο σου,
κοντά στο κορμί σου,
το σπαρμένο βυθούς με κοράλλια
κι αξόδευτα χάδια φεγγαριού.
Εκεί να στέκομαι.

Να γεύομαι την καλοσύνη των άστρων
στο φέγγος των τραγουδιών
που απέθεσαν, στα μάτια σου.
Να βλέπω, το προσάναμμα της φωτιάς,
στην σοδειά των χειλιών σου.

Ξέχασα τους δρόμους τους απέραντους.
Δε στρέφω το βλέμμα
στους ουρανούς του Φωτός.
Κωφεύω, στην πρόσκληση
των ελπιδοφόρων ευκαιριών.

Εδώ στον κήπο σου
ορθώνω το ανάστημα της καρδιάς μου
και ευλαβούμαι το όνομά σου
που οι άγγελοι με βιόλες τραγουδούν.

Και θέλω να κρατήσω κάτι
ακόμα και την πιο μικρή αχτίνα σου.
Να την έχω φυλαχτό πολύτιμο.
Να την προσκυνώ τη μέρα.
Να τη μεταλαμβάνω την νύχτα.