Λάθος κάνεις αν νομίζεις
πως φλυαρώ.
Αφήνω τον κύκλο της ομιλίας
και βγαίνω.
Ορμώ στην θύελλά μου.
Ξεκινάω χωρίς
όραση
με χέρια βροχή.
Το πέρασμά σου που ξεσήκωνε
τα χαμολούλουδα
και ξάφνιαζε τα κύματα
αφέθηκε στον μύθο.
Δεν μ’ αφήνει η μέρα
να σε ξεχάσω.
Τι το ζήταγες αυτό το ταξίδι
κι έπειτα τίποτα;
Όλα τα ρούχα της αδιαφορίας
μου φόρεσες
για τα σημαντικά
κι όλες μου τις ανάγκες
τις τοποθέτησες
σ’ εχθρικό στρατόπεδο.
Ψάχνω το "χαμένο σου"
κι αδυνατώ να φύγω
απ’ την χαράδρα
των αισθημάτων.
Θέλω να σε καταχωνιάσω
στην ρωγμή του βράχου
τ’ αριστερού.
Ή στον εξώστη τ’ ουρανού
να σε τοποθετήσω
σωσίβια βάρκα
στ’ ολομόναχο του φεγγαριού.
Μα η μνήμη
ανασαίνει
σπαρταράει
λαχανιάζει
ουρλιάζει.
Αδυνατεί να κοπάσει
να παγώσει στο αίμα μου.