Φύσα μ’ αγέρι μου και γίνομαι κλαράκι
να με θροείς με της αγάπης τα φιλιά
πάνω στα φύλλα μου να γέρνουν τα πουλιά
να `χ’ η ψυχή μου ζεστασιά στη χειμωνιά.
Τραγούδησέ μου σα μικρό περιστεράκι
κι εγώ θα γίνω μες στη νύχτα σιγαλιά
ν’ ακούω μόνο τη θλιμμένη σου λαλιά
που `γινε δάκρυ, προσευχή και λησμονιά...
Φταίει ο χτύπος της καρδιάς μου π’ αλητεύει
μέσα στα στήθια σου κι απ’ την πνοή σου ζω,
είσαι το αίμα μου μα `γώ αιμορραγώ
μέσα στις φλέβες μου πληγή και γιατρικό.
Μέσα στο βλέμμα σου το φως μου δραπετεύει
κι ό,τι κοιτάς, αχ πώς ζηλεύω να το δω!
Είσαι η λέξη που νοστάλγησα να πω
γλυκό στα χείλη μου κρυμμένο μυστικό...