Κυλά ο καιρός, μα συ από μέσα μου δε σβήνεις
όρκοι σιωπής και λάθη μ’ έχουν αρρωστήσει
κάποτε που `μαστε παιδιά σ’ είχ’ αγαπήσει.
Δροσιά μου! που όποιον στεναγμό μου, εντός σου κλείνεις.
Άδολο γέλιο, παιδικό -στερνό μου ψέμα
σμαράγδια νέφαλα - αχ!- Και πορφυρό μετάξι
τώρα το ξέρω πως ο χρόνος σ’ έχει αλλάξει.
Άσπρο μου χιόνι μου, αθώρητό μου βλέμμα!
Τώρα τα χείλια σου ανασταίνουν ξένα χείλη
και ξένους ψιθύρους τα βράδια συλλαβίζουν
-πώς με νικάς... κι όλα κοντά μου σε γυρίζουν...
Άσπρο μου χιόνι μου, μυριόχρωμο κοχύλι!
Τα μάτια σου για μάτια ξένα ξαγρυπνούνε
και το κορμί σου πόσα γνώρισε ταξίδια...
-πώς με νικάς... και μέσα μου είσαι τόσο ίδια...-
στ’ ονείρεμά σου, τα όνειρά μου ναυαγούνε.
Γλιστρά η ζωή -α η ζωή!- και μας κερδίζει.
Άμπρα γαζίας! Σε ακούω, εδώ είσ’ ακόμα;
Το δάκρυ μου σε γέννησε, ψυχή από χώμα
-α ναι, το χώμα! σαν εμάς και μας φοβίζει...
Όταν σε βρω ξανά, θα κάνω πως δεν ξέρω
θα κάνω, τάχα, πως δεν κλαίω που σε θυμάμαι,
πως δεν ψελλίζω τ’ όνομά σου όταν κοιμάμαι,
πως σε ξεπέρασα και γι’ άλλην υποφέρω.
Όταν σε βρω ξανά κι όταν σε συναντήσω
δε θα σου πω πως τώρα κλαίω στη θύμησή σου,
πως πάλι ξύπνησα με την απαντοχή σου
και σαν εσένα πως καμιά δε θ’ αγαπήσω...