Ήρθε κι αυτό το καλοκαίρι
με τον καλό σκοπό του ταξιδιού
στον τόπο τούτο τον ηλιοκαμένο.
Μα η πύρινη φιγούρα της σκιάς του δάσους
μάτωσε βίαια τις πλαγιές απ’ άκρη σ’ άκρη
καταβροχθίζοντας την χλόη
πεύκα, νυφούλες μυγδαλιές, σχίνα, σπατζιές
και τριμιθιές, ασημωμένες αιωνόβιες ελιές
θυμάρια, ρίγανη και μέντα
όλα στολίδια του νησιού αρωματικά
σύμβολα ζωντανά, μοναδικά
λόφοι πια ολόγυμνοι
θωπεύουν το λίκνο του τζίτζικα
της πέρδικας το μονοπάτι
του σπουργιτιού τ’ ανήσυχο φτεροκόπημα.
Τώρα πια το τοπίο σκοτεινό
μαύρη καμμένη αγκαλιά από κλαδιά π’ επέμειναν
να θυμίζουν πως εδώ ζούσε παραδεισένια φύση.
Μικρό πουλί στο ξέφωτο
έλα και πες μου τον καημό σου...