Μιλώ σε σένα για το κάθε τι.
Για τα μεγάλα, τα μικρά, ρωτώ γιατί.
Σου φτιάχνω το γλυκό που αγαπούσες
και λέω εκείνα που όταν τ’ άκουγες γελούσες.

Την πολυθρόνα σου χαϊδεύω και θυμάμαι,
βραδιές αγάπης, θαλπωρής, που δε γυρνάνε.
Κι αρχίζω πάλι να μιλώ, να λέω, να λέω,
μα δεν ακούγεται απάντηση καμιά και τότε κλαίω, κλαίω.