Μια σκέψη έκανα, όχι καιρός πολύς
«Δεν μπορεί η αγάπη μου να καταλάβει
Εγώ τι έχω κάνει ή τι θα έκανα εγώ
Στη στείρα κι έρημη ετούτη πλάνη»

Κι ο ήλιος μ’ έκανε βαρύ
Κι οι σκέψεις μου ξασπρίσαν
Να μου θυμίζουν έτσι απλά
Πως είχα δώσει ό,τι καλό, δεν είχα άλλο πια

Πως κάθε φορά που σπάραζα
«Επιτέλους, η αγάπη μου με νιώθει
Γιατί εγώ έχω πληρωθεί
Κι οι λέξεις στο κάλεσμά μου δηλώνουν υποταγή»

Ότι στ’ αλήθεια μ’ ένιωθε αυτή
Ποιος θα μπορούσε να μου πει;
Απ’ της κρησάρας το σκοινί τι θα’ χε άραγε σωθεί;
Ίσως και να θυσίασα τις άμοιρες τις λέξεις
Ποιος ξέρει, ίσως εγώ να ζούσα
Ακόμα κι ευτυχής