Αυτό το ξέφρενο κορίτσι φτιάχνει δική του μουσική
Ποίηση δική του· χορεύει στο ακρογιάλι πλάι.

Χώρια η ψυχή κι από την ίδια αυτή
Μια ν’ ανεβαίνει, μία να πέφτει, χωρίς να ξέρει καν το πού
Να κρύβεται σ’ αμπάρια ατμόπλοιου
Με γόνατο σπασμένο—το κορίτσι αυτό αποκαλώ
Πλάσμα αγέρωχο, πανέμορφο
Πλάσμα ηρωικά χαμένο, ηρωικά πίσω φερμένο.

Όποια κι αν πεις καταστροφή, εκεί στεκότανε αυτή
Σε μουσικής απελπισμένη πληγή
Πληγή και τραύμα, ναι, πληγή
Και κάπου εκεί ανάμεσα
Στις θημωνιές, στα χόρτα
Ξεπρόβαλε νικήτρια
Και τραγουδούσε, με λόγια όχι αντιληπτά,
«Θάλασσα αχόρταγη, ανοιχτή
Θάλασσα που όλα τα δέχεσαι εσύ».