Ασπρίζουν τα μαλλιά σου.
Των νεαρών δεν κόβεται η ανάσα
στο πέρασμά σου πια.
Κάποιος γεροχωριάτης ίσως να μουρμουρίζει μιαν ευχή
γιατί τον έσωσε απ’ του πόνου το κρεβάτι
η δική σου προσευχή.
Για χάρη σου –-αυτό όλων οι καρδιές το `χουνε μάθει,
όλων που πόνεσε η καρδιά για το απλό κορίτσι που ολόγιομη
γινότανε γυναίκα–, για χάρη σου
οι ουρανοί μακραίνουν της συντέλειας τη στιγμή,
για τη γαλήνη
που ένα πέρασμά σου στο δωμάτιο αφήνει.

Η ομορφιά σου θολές μόνο αναμνήσεις
φέρνει, αναμνήσεις μόνο.
Όταν οι γέροι πάψουν για σένα να μιλούν,
«Πες μου για τη γυναίκα αυτή», θα πει στο γέρο ο νιος
«που επίμονος ο ποιητής με πάθος τραγουδούσε
τώρα που `χει παγώσει το αίμα του ο καιρός».

Αναμνήσεις θολές, αναμνήσεις μόνο,
αλλά στον τάφο όλα, όλα αναβιώνουν.
Η σιγουριά πως τη γυναίκα αυτή θα δω
να στέκεται, να περπατά, να ακουμπά
με τις πρώτης θηλυκότητας τις χάρες,
με τη ζέση των ματιών μου των νεανικών,
μου φέρνει ασυνάρτητο, τρελού μουρμουρητό.

Είσαι πιο όμορφη απ’ όλες,
ένα ψεγάδι το σώμα σου είχε ωστόσο:
μικρά τα χέρια, κι όμορφα δεν ήταν,
και οι καρποί φοβούμαι πως θα κουραστούν
με κόπο να κωπηλατούν
σε κείνη την παράξενη, την ξέχειλη τη λίμνη,
όπου αψεγάδιαστα υπακούν στη θεία προσταγή
οι κωπηλάτες. Μην τα’ αλλάξεις
τα χέρια που εφίλησα,
για τη μοναδική τους χάρη, που ετίμησα.

Ο τελευταίος χτύπος ξεψυχά∙ μεσάνυχτα.
Τριγυρνώ —σε μια καρέκλα όλη μέρα—
σ’ όνειρα μέσα κι ομοιοκαταληξίες
μ’ αέρινες εικόνες κι ασυναρτησίες.
Αναμνήσεις θολές, αναμνήσεις μόνο.