Πάσχα 1916

Τους συναντούσα κλείνοντας η μέρα
-Πρόσωπα ζωντανά- καθώς
Έρχονταν απ’ το γραφείο ή τη θυρίδα
Μέσ’ από γκρίζα σπίτια του δέκατου όγδοου αιώνα.
Περνούσα νεύοντας το κεφάλι
Ή κάποια ανούσια φράση από ευγένεια*
Κι άλλοτε χασομερούσα κι έσερνα
Κάποια ανούσια φράση από ευγένεια
Κι έπειτα σκεπτόμουν καμιά
Αστεία ιστορία, κάνα πείραγμα
Για να ευχαριστήσω την παρέα
Γύρω απ’ τη φωτιά, στη λέσχη
- Βέβαιος πως τόσο αυτοί όσο κι εγώ
Κατοικούσαμε μια χώρα παρδαλών:
Μ’ άλλαξαν τα πάντα, άλλαξαν εντελώς:
Κι η τρομερή ομορφιά γεννήθηκε.

Κι αυτή η γυναίκα: οι μέρες της ξοδεύτηκαν
Σ’ αυτό που λέμε καλή θέληση και τίποτα δεν ξέρει*
Κι οι νύχτες της σε τσακωμούς και διαφωνίες
Ως που η φωνή της τσίριζε μια κοφτερή λαλιά.
Κι όμως, υπήρχε πιο γλυκιά φωνή απ’ τη δική της
Όταν -στα νιάτα και την ομορφιά της-
Έβγαινε με τα κυνηγόσκυλά της;
Κι αυτός - κρατούσε ολόκληρο σχολείο
Κι ανέβηκε στον φτερωτό μας Πήγασο*
Κι ο άλλος: -φίλος του και βοηθός-
Πέρασε στην εξουσία του*
Στο τέλος, θα γινότανε γνωστός:
Τόσο ευαίσθητη έμοιαζ’ η φύση του
Κι ο στοχασμός του εξίσου γενναίος κι ευγενικός.
Kι ο τρίτος -που ονειρεύτηκα-,
Μέθυσος και ματαιόδοξος αγροίκος,
Αδίκησε κατάφωρα εκείνους
Που είχα στην καρδιά* κι όμως,
Στο ποίημά μου κι αυτόν τον μνημονεύω.
Kι αυτός από τον ρόλο του
Στην καθ’ ημέρα κωμωδία παραιτήθηκε.
Kι αυτός με τη σειρά του άλλαξε,
Μεταμορφώθηκε εντελώς:
Κι η τρομερή ομορφιά γεννήθηκε.

Καρδιές που τρέφουν έναν και μόνο στόχο
Σκληραίνουν πέτρα χειμώνα-καλοκαίρι
Και φράζουν το ποτάμι.
Τ’ άλογο που φτάνει από τον δρόμο,
Ο καβαλάρης, και τα πουλιά φτεροκοπούν
Γκρεμούς τα σύννεφα - κι αυτά
Αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη*
Μια σκιά το σύννεφο κυλάει με το ποτάμι
Κι αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη*
Μια οπλή γλιστράει στην επιφάνεια
Και τ’ άλογο ξεχύνεται στα νερά*
Δες: βουτάν οι νερόκοτες το κεφάλι,
Τα θηλυκά καλούν τ’ αρσενικά -
Ζουν τη μια στιγμή μετά την άλλη:
Κι η πέτρα σκληραίνει καταμεσής στο ποτάμι.

Η επί μακρόν θυσία
Φτιάχνει πέτρα απ’ την καρδιά.
Ω, μα πότε θα σημαίνει πως αρκεί;
Αυτό `ναι μέρισμα των Ουρανών* και το δικό μας:
Να ψιθυρίζουμε το `να όνομα μετά το άλλο -
Πώς η μητέρα προφέρει τ’ όνομα του παιδιού της
Μόλις ο ύπνος έλθει
Σε μέλη που έτρεξαν τρελά όλ’ την ημέρα.
Τι `ναι αυτό, αν όχι σούρουπο;
Όχι, όχι, όχι νύχτα, μόνο θάνατος*
Τελικά, αποδείχτηκε άχρηστος;
Εφόσον η Αγγλία τηρεί τα πιστεύω της
Παρ’ όσα έγιναν κι έχουν λεχθεί.
Γνωρίζουμε τι ονειρεύτηκαν* γνωρίζουμε αρκετά
Για να εννοήσουμε τα όνειρα και τον θάνατό τους.
Tι κι αν η απροσμέτρητη, η υπερβολική αγάπη
Τούς άφησε εμβρόντητους μέχρι που πέθαναν;
Θα το πω σε μια στροφή:
Ο Mακ Nτόνα κι ο Mακ Mπράιντ,
Ο Kόνολλυ κι ο Πηρς,
Τώρα και εις τον άπαντα αιώνα,
Κατ’ όπου το πράσινο κυριαρχεί,
Αλλάζουν, αλλάζουν εντελώς:
Κι η τρομερή ομορφιά γεννήθηκε.