Εσύ να εκλεκτίζεις την ημέρα και να ευωδιάζεις
να είσαι πύρα
να μοιάζεις στο αίτιο της λευκότητας
να μοιάζεις στον άγγελο να μας τον δείχνεις με το δάχτυλο
να έρχεσαι πάντα από εκεί όπου συνέβη πάθος
επωάζοντας έναν καινούριο ενεστώτα να κατέχεις το φτερό σου
και τη μεγαλόσημη ιδιότητα του ερωτολήπτη
εκεί κι απ'την αγάπη ακόμα ν’ ανάβεις
κι από το στόμα σου
να κρέμονται δρακόλιμνες οι μνήμες και τα γεγονότα
την ομορφιά σου διαγράφοντας από τις λίστες
των επιβαινόντων προς αναχώρηση πόθων
τυλίξου με τώρα -αυτό το καταχείμωνο κρατάει ως να το φτύσεις
για σένα αυτός δημιουργήθηκε
κόσμος
κι όταν γλιτώσει απ’ την υπόθεση της νόησης
θα σου απαγγείλει σε μια λιακάδα την Ακαιρεότητα
μα ώσπου να πάρει το σχήμα σου
εσύ θυμήσου: Από τις χαραμάδες σου που βγαίνει ανάμεσα
πάντα σε θάλασσα αυτό
την ώρα που φιλιόμαστε
θα καταλήγει.