Σκηνή σε δωμάτιο σπιτιού με φόντο σκρίνιο
‒σύνθετο τρουά πιες σκαλιστό με μεγάλο καθρέφτη
στη μέση εσύ σε πολυθρόνα ένθρονη φοράς παλιό εμπριμέ,
ολόσωμη ‒πρόσωπο σε στάση τρουά καρ,
έχεις παιδί στην αγκαλιά, πέντε χρονών, το κρατάς,
κι εκείνο ισορροπεί στα γόνατα.

Είσαι όμορφη, μητέρα, αριστεροκρατούσα
σκύβεις ελαφρά το γλυκοφιλάς
και τα χάλκινα κεφάλια εκατέρωθεν της βιτρίνας
με τις πορσελάνες –εκεί που φύλαγες τα κρυστάλλινα‒
σε πλαισιώνουν συμμετρικά
μικροί ερωτιδείς, από τότε άπτεροι
και στα δεξιά ο μπαμπάς
ο θείος στ’ αριστερά σου με υποτυπώδη έκφραση σχεδόν βλοσυρή
ίδια ψηλοί, νέοι κι αρχαίοι σαν άγγελοι
πίσω φόντο χρυσό οι κουρτίνες, το βάζο με τα χρυσάνθεμα κι οι τρεις σου αδερφές
ισοκέφαλες, μετωπικές,
θα πεις ‒η προοπτική τους‒
ώρα ενάτη βραδινή, φλας εκτυφλωτικό, φως σκληρό, άγνοια εγκαυστική, χρώματα επίπεδα,
οι φωτοσκιάσεις απουσιάζουν μα οι σκιές αθέατες, γιγαντώνονται κρυφά, δεν τις βλέπεις
σκιαγραφούν αγιογραφούν το έγκλημα που επίκειται
το έγκλημα που ήδη συντελείται.

Δεν ήξερες, μητέρα, πού να `ξερες
τον δρόμο από τον ευαγγελισμό στην αποκαθήλωση
τόσο σύντομος, τόσο σκοτεινός (δίκη, πιετά, ταφή)
γίνανε όλα γρήγορα,
κι εκείνος ο πολυέλαιος στο κέντρο του σαλονιού
μάταια έλαμπε επιφοίτηση
μόνο εκ των υστέρων βλέπουμε
όταν πια είναι αργά –για όλους
κι αν το ξερα θα σ’ το `λεγα τότε να μη λυπόσουν,
να μην κρατάς τόσο γερά
τόσο να μην παλεύεις κοντά σου να μας κρατήσεις
αθώοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε
αθώοι και μόνοι στη συντριβή, παρόλη την αγάπη,
και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, κανείς δεν μπορεί,
‒ ούτε κι εσύ, μητέρα, μπορείς,
ούτε κι εσύ.

Είμαστε μόνοι.