Αβάστακτο. Κι ύστερα λες στον έρωτα είμαστε ίσοι
κι εγώ σου λέω δεν είμαστε
κάποια δέντρα ρουφάνε τη φωτιά μαζοχιστικά
χαρμάνι τσιγάρο στριφτό απ’ το βυζί της ζωής
με βαθιές τοξικές εισπνοές.
Είμαι ένα πάθος αναρριχητικό
σε σώμα κοντής πόας
απλώνω δάχτυλα
θηλιές
στις θηλές
της άνοιξης
δεν έχω καμιά δικαιοδοσία στο όνειρο
άλλο δεν ξέρω από το να ακονίζω
υποσχέσεις ξυραφιές
στον τρυφερό λαιμό της μάνας μου
χέρια ανάπηρα λερά
εκβιάζοντας
ένας πορνογράφος της ηδονής
μη ρωτάτε πώς βρέθηκα εδώ
εγώ ο μπάσταρδος
κραδαίνω επιδεικτικά
στο πρόσωπο της πυρκαγιάς
με θράσος μελλοθάνατου
βάγια, κλαδιά
κι αυτό το αστείο παιδικό
νεροπίστολο
Δεν έχω τίποτα να χάσω.