Η γάτα πήγε εδώ κι εκεί,

με πάνωθέ της το φεγγάρι,

την πιο στενή του συγγενή,

που γύριζε σαν το κουβάρι.

Κι όπως η γάτα εκεί αλυχτούσε

κάρφωσε τη Σελήνη με το βλέμμα,

τι το καθάριο φως των ουρανών

τάραξε το ζεστό της αίμα.

Και τρέχει η Μιναλού στη χλόη

σηκώνοντας το πόδι αβρό.

Χορεύεις, Μιναλού, χορεύεις;

Τι πιο τερπνό από το χορό

σαν τέτοιοι συγγενείς συναντηθούν;

Μπορεί να μάθει το φεγγάρι,

αν τους αβρούς του τρόπους βαρεθεί,

μιας νέας στροφής τη χάρη.

Η Μιναλού κυλιέται στο χορτάρι

σε μέρη φεγγαρόφωτα γοργή

και πάνω της η ιερή Σελήνη

πήρε μια νέα μορφή.

Γνωρίζει πως οι κόρες των ματιών της

θα πάνε από τη μια αλλαγή στην άλλη,

γεμάτες πρώτα κι ύστερα μισές,

κι από μισές γεμάτες πάλι;

Κυλιέται στο χορτάρι η γάτα,

σοφή, σπουδαία και μονάχη,

στην αλλαγή του φεγγαριού τα μάτια της

στραμμένα τα `χει.