Μετά από αιώνες σιωπής, τα όποια λόγια
Ακούγονται τόσο σωστά, ταιριαστά
Όλοι οι αλλοτινοί εραστές ξένοι πια είναι ή νεκροί
Το φως από μια λάμπα –σχεδόν σαν εχθρός–
Κουρνιασμένο στη σκιά του την ίδια
Οι κουρτίνες κλειστές στην αφιλόξενη νύχτα
Κι εμείς να μιλάμε με λόγια λυρικά χωρίς σταμάτημα
Για Μουσική, για Τέχνη –για πράγματα ανώτερα
Πόση σοφία κουβαλά του σώματος το ξέφτισμα
Νέοι ήμασταν μια φορά εμείς, αδαείς
Μα ήξερε ο ένας τον άλλο ν’ αγαπά όπως κανείς