Τόσον αλλόκοτη ήτανε η νύχτα ετούτη, ώστε μου εφάνη
ότι της κεφαλής μου οι τρίχες εσηκώθηκαν.
Από τη δύση του ηλίου ονειρεύομαι
γυναίκες γελαστές, ή ντροπαλές, ή παθιασμένες
μέσα σου μεταξιού ή της δαντέλας θρόισμα
να ανεβαίνουν κι η σκάλα μου να τρίζει. Για εκείνο
το τερατώδες πράγμα, όλες τις ρίμες μου είχαν διαβάσει,
για την αγάπη που επεστράφη μα δεν ανταπεδόθη.
Στην πόρτα εστάθηκαν, ανάμεσα
στο μέγα ξύλινο αναλόγιο και το τζάκι,
ώς να μπορώ ν’ ακούσω τις καρδιές τους να χτυπούνε.
Η πρώτη είναι πουτάνα, η δεύτερη παιδί
που άντρα δεν εκοίταξε ποτέ με πόθο,
κι η τρίτη, ίσως, βασίλισσα.