Συγχρονίζονται κάποτε οι πτυχές του Σύμπαντος
όπως όταν πεθαίνουμε ακουμπώντας στην πλάτη του Φωτός
και στα χέρια μας
και στα χέρια του εκλιπόντος
αστερισμοί διάτρητοι κι ελλειπτικές ρομφαίες
φαλτσάρουν σχηματίζοντας τροχιές κι αληθινούς αγγέλους
ακαριαία όμορφους κι απελπιστικά στιγμιαίους.
γύρω απ’ τα στήθη μας
γύρω από την Αλήθεια τριγύρω
φωτοβολούν ίαμβοι και δεκαπεντασύλλαβα πουλιά
απομεινάρια θεσπέσια μιας παλιάς γιορτής
που κυοφόρησε από τα πρώτα της κιόλας χειροκροτήματα
γένη παυσίλυπα και ράτσες απεγνωσμένες ως το Τέλειο
εδώ στο καίριο
εδώ στο Ηθελημένο
με τα τεράστια λεξήμορφα ουρανοτρύπανα
ας θρυμματίσει απόψε η ανάσα μας
τούτο το άχαρο τσόφλι
που μας το μάθανε ουρανό.