Με τον καιρό καταλαβαίνεις:
Είναι τα τραύματα ανήλικα όνειρα
ο νόστος μια νόσος μολυσματική η μνήμη
διαβάζεται "μήνις"

κι εσύ γεννήθηκες µε το στίγμα
(χρόνια, μεσογειακή, αναιμία της διάρκειας)

-είναι αλκοολίκι, σου λέω, η φυγή
το ξέρουν αυτοί που δεν επιστρέφουν κι εσύ-

είσαι ένας ξένος

ταγμένος
να γράφεις, να σβήνεις αιώνες
παλίμψηστος
µε εξαψήφιο νούμερο στο χέρι τατού
που σου χάραξαν σε ώρα που δεν
έβλεπες σε ώρα που δεν
έβλεπα σε ώρα που δεν
έβλεπε
κανένας

ο ουρανός µόνο -αυτός ο άγνωστος-
ανθίζει σε πείσματης λάσπης
αιώνες τώρα καθαρός γυαλί
απ’ τη μεριά του γκρεμού
στο μέσον της γης σου
κατάσαρκα

μεσό-γειος ουρανός.