Περαστικέ, μην προσπερνάς,
Με μάτια προσηλωμένα κάτω.
Σαν το έδαφος να ερευνάς.
Στάσου! Μην κάνεις τον φευγάτο!

Να δεις του επιτάφιου τη ρουτίνα,
Που λέει ότι είμαι παρών,
Ότι με έλεγαν Μαρίνα
Και πόσο ήμουνα χρονών.

Μη σκέφτεσαι πως είναι τάφος
Από που δεν πρόκειται να βγω κατοπινά
Και χαμογέλασε αφού δεν είσαι μονάχος,
Να μην πονώ όταν δεν κάνει να…

Στο πρόσωπο χυνοτανε το αίμα
Και τα μαλλιά μου ήτανε σγουρά,
Ήμουν υψηλή και μακρολαίμα.
Περαστικέ! Κόψε τη φορά!

Μην νιώθεις άβουλα,
Πις’ απ’ του τάφου μου τη σκιά
Θα βρεις μια άγρια φράουλα,
Είναι μεγάλη και γλυκιά.

Μόνο μη στέκεσαι θλιμμένα,
Την διάθεσή σου μην χαλνάς.
Εύκολα σκέψου για μένα,
Εύκολα εμένα να ξεχνάς.

Ο ήλιος σε χρυσοστολίζει,
Είσαι της χαράς μου η πυγή…
Μη σε συγχύζει η φωνή μου,
Που έρχεται από τη γη.