Τα ψάρια -χρυσόψαρα-
αιωρούνται πάνω απ’ τους νυχτερινούς περαστικούς
η πόλη γυάλα σέρνεται ερπετό
κι οι φάσεις του φεγγαριού
μας περιζώνουν αλυσιδωτά.

Ποιος ξέφυγε τη χάση ποιος τη φέξη.

Ένας -ένας σιγά -σιγά κρεμιόμαστε
από ένα κλαδί βερίκοκα.
Όποιος δαγκώθηκε δαγκώθηκε.
Και ξαφνικά το albedo του μοναχικού παιδιού
μετριέται υψηλό
28 ετών οροσειρά από χιόνι
-καθρεφτίζεται ο δημιουργός-
Απόκαμε κι έσβησαν πρώτα τα μαλλιά στα δέντρα.
Μοναδικός αμνός -ο γάλακτος-
γλίστρησε από την κορυφή
χύθηκε στις παλάμες μας
βέλαξε μια στιγμή
άνδρας σε στάση ύπτια
με τα λασπωμένα πλευρά.

Χαρακίρι
είπαν
σε δημόσιο χώρο.