Φονεύσαμε το αγγελούδι φτερωτό
Με δόρυ δίκαννο.
Ακόμη και στην κόλαση θα ερωτώ:
«Καλέ μου! Τι σου έκανα;»

Θα ρωτήσω την καρέκλα, το κρεβάτι:
«Γιατί τα βάσανα την ψυχή μου δένε;»
«Έπαψες ν’ αγαπάς! Να σταυρώσεις;»
«Τις άλλες θ’ αγαπά», μου λένε.

Γνώρισα του πάθους τη φλόγα,
Τώρα, το θάνατο αργό!
Αυτό μου έκανες εσύ καλέ μου.
Μα, τι σου έκανα εγώ;

Ξύπνησα και τα μάτια μου άνοιξα.
Ήδη δεν είμαι ερωμένη!
Όπου στραβοπατάει η Αγάπη,
Εκεί η θανή - ειμαρμένη.

Τη γεύση της αγάπης πίκρανες εσύ,
Εγώ τη ζωή σου γλύκανα.
«Συγχώρα με, συγχώρα με,
Καλέ μου! Τι σου έκανα!