Να `μαι, κλεισμένος σ’ ένα σημάδι αόρατο,
συμμαζεμένος σ’ ένα σπυράκι χρόνου,
κρυμμένος σ’ ένα μόριο σιωπής,
στάλα που αγεροκρέμεται και ακριβοζυγιάζει το πέσιμό της στο βυθό,
να `μαι, σφιγμένος σ’ ένα φλούδι ολόστεγνο
κι ύστερα απίστευτα τιναγμένος
σαν του ροδιού το σπόρο που σπάει τον κλεισμό.