Κάποτε αρνιέται η θάλασσα την ασημένια δίνη
κι έρχεται μόνη σ’ άτρεμα σύνορα να σταθεί.
κάποτε αρνιέται η θάλασσα την απεραντοσύνη
κι έρπει στα έλη τα ζεστά να μεταμορφωθεί.
Τότε μαζί της σέρνεσαι, μαύρη ψυχή ωκεάνια,
από τα βάθη τα μουντά και τη βαθιά φυγή
και πλέεις στα τέλματα έκθαμβη, στις μούντες, στα τηγάνια,
και μες στη λάμψη χάνεσαι που φωσφορίζει η γη.
Τώρα δε βλέπεις τίποτε μπροστά σου να σαλεύει.
ο ήλιος είναι θάνατος που σε κοιτάει στηλά.
μα κάτι ακούς τριγύρω σου που αθανασία γυρεύει
από τη στέγνα την πυρή που σου χαμογελά,
κάτι σα δίψα σκοτεινή που δυνατά σε κράζει
να βγεις απ’ την ουσία σου, στη διάφανη να μπεις
στιγμή της μεταμόρφωσης και το κορμί σου στάζει
κόμπους χρυσούς τον ίδρωτα στον κόρφο της σιωπής.
Να το, που πλάι σου ξαφνικά παρθένο έχει ανατείλει,
αστέρι πρωτογέννητο στον άσπαρτο ουρανό,
μαργαριτάρι απ’ της καρδιάς βγαλμένο το κοχύλι,
όραμα που πυκνώνεται μπροστά σου σιγανό.
τ’ αλάτι βγαίνει απ’ την αγνή σιγή και σε κοιτάζει
κι εσύ μες στο κοχύλι σου μαζεύεσαι ξανά
απ’ την τρομάρα του στοιχειού που γρήγορα ξαλλάζει
και πήζει γύρω σου από φως ολόασπρα βουνά.