Μια παγωμάρα, ιδρώτας από ζέστη αφόρητη.
Συναντηθήκαμε όσοι ζούμε από τα παλιά.
Αχ πότε είχαμε ξανασυναντηθεί;
Φιλιά στα μάγουλα,
χείλη ελαφρά τραβηγμένα
προς χαμόγελο.
Γρουσουζιά διάθεσης,
των νεκρών μας αναμνήσεις.
Κανένας μας δεν λέει καλαμπούρια.
Μα κάποτε όλο καλαμπούρια λέγαμε
και των νεκρών μας τα πειράγματα
χθεσινά παιδικά παιγνίδια.

Χωρίσαμε και σε λίγο κλαίγαμε.
Δεν είπαμε τους πόνους μας,
ξεχάσαμε και τα παιδιά μας.
Όλοι παθόντες από τις ευχές των γονιών μας.
Σπίτι υπάρχει, ήταν χωρίς φόρους μα με ιδρώτα.
Είχε το ίδιο και ο απέναντι
και από ζήλια τα χάσαμε και οι δυο.
Και τα παιδιά μας, άστεγα, φοβισμένα με μίσος
ψάχνουν για παρέες που δέρνουν και σπάνε.

Όλοι μαζί μες το σκοτάδι
με τα παράθυρα κλειστά μη μας ακούσουν
και άλλοι ίδιοι με εμάς.
Πως χάθηκε ένας λαός;
Πως εγκλωβιστήκαμε;
Μας άξιζε!
- Εγώ, εγώ κυρία, κυρία, το δάκτυλο το παιδικό ορθωμένο
για μια πρόσκαιρη, βιαστική ερώτηση.
- Πώς χάθηκε η ζωή που ονειρευτήκαμε;