Τικ τακ 5 παρά η ώρα της αλήθειας ξεκινά,
τοκ τοκ! Η σιδερένια πόρτα μου χτυπά,
ο σκοτεινός ιππότης βγήκε παγανιά.

Στην πανοπλία του πάνω χαραγμένες,
μάχες άνισες, εκφάνσεις δακρυσμένες,
σταγόνες αγάπης διάσπαρτες, αλλά και ξεραμένες.
Την περικεφαλαία βγάζει αργά,
βαρύς αναστεγμός σαν αστραπή διασχίζει τον αγέρα
κόκκινος ήλιος τα μάτια του, σβήνουν σαν το ηλιοβασίλεμα
με δάκρυα που γέμισαν τον ποταμό και ξεσήκωσαν τα κύματα

Ρωμαίος, Ιουλιέτα, δυο κύτταρα φθαρμένα
από το αδηφάγο εγώ, κυνηγημένα
μίσος έρωτας, δύο πανούργα αδέρφια
πρόδωσαν τη μητριά τους ηθική, για 12 τάλαντα
έσπρωξαν πισώπλατα τον άτλαντα,
στης Κλυταιμνήστρας την ψυχή γέννησαν τα αυγά τους
κάθε καρδιά, κάθε μυαλό θρέφει, με αίμα τα παιδιά τους
.
Ο έρωτας ξεψύχησε σε κρεβάτια άδεια και ψυχρά,
το φάντασμά του έκτοτε
με τριαντάφυλλο στο χέρι πάνω σε σάπια σχεδία
προς το σκοτάδι ταξιδεύει,
παντοτινή μοναξιά ότι γυρεύει
βασανισμένη ψυχή
στης ηδονής την παγίδα μαγκωμένη.

Σε μια σπηλιά ξεβράστηκε μαραμένο τριαντάφυλλο
δύο πελαργοί βρήκαν φωλιά, δύο ράμφη ενωθήκαν
4 φτερά ένα πουλί στα αστέρια αγκαλιαστήκαν.

Η νύχτα χαμογέλασε κρυφά μην την εδεί
ο άνθρωπος και κλέψει την χαρά της.
ο ήλιος δεν βιάστηκε να βγει, χάιδευε τα μαλλιά της

Η Κρόνια θρησκεία άνθρωπε η σταυροφορία σου
η εφήμερη ευτυχία η ουσία σου,
φόβος τύφλωσε τα μάτια σου, το αναπόφευκτο έκλεψε την καρδιά σου
δεν βγήκες ποτέ απ'την σπηλιά για να αντικρίσεις την σκιά σου.

Ο σκοτεινός ιππότης αφήνει το σπαθί του

στην αγκαλιά του ποιητή, αφήνει να πέσει το κορμί του.