Η αλήθεια δε δαμάστηκε ποτέ ούτε ποτέ θα δαμαστεί.
Στον τρούλο της ζωής μου
εκεί όπου ο δαίμονας τρέφεται από την πίστη
και ο θεός απ’ τη καμπάνα
Άνθρωπος είναι ο Χριστός, ο χιλιοσταυρωμένος
Πατέρα μου ουρανέ,
στα σύννεφά σου κοίμησέ με
αέρα μου γλυκέ και ράθυμε, νανούρισέ με
βροχή μου, με δάκρυα σκέπασέ με
ελπίδα φύγε μακριά σαν αποδημητικό πουλί.
Χασκαυίζουν οι θολοί άνθρωποι
στην μοναξιά εμέ καταδικάζουν
με αιχμαλωτίζουν στην σιωπή
στο θέατρο τους, μου δίνουν ρόλο παρατηρητή.
Πομφολογούν οι χριστιανοί με το σταυρό στο χέρι
ταπεινοί μα ολόχρυσοι και πρασινοασημένιοι
με τα μεγαλοπρεπή μαντήλια τους
το πρόσωπο μου, που έχει στάξει αίμα απ τις πληγές
μου σκουπίζουν, καρνικατούρες τρομερές που με το νου λογίζουν
Σαν τον ιό θέλω να τους μολύνω
δίχως αντιβιοτικό την συνείδηση τους να απαλύνω
να τους ταξιδέψω εκεί μακριά που ζω και αναπνέω.
σαπιοκάραβο είναι η ζωή
μα έχω ποίηση γραμμένη στα πανιά μου
Πονάει αυτός ο αέρας χριστιανοί
πονάει το κορμί μου
σε κάθε του ιαχή, θρυμματίζει αργά τα κόκαλά μου
σαν γέροντα με το τριπόδιον που παιδικά χρόνια αναπολεί
και ταύρο θέλει να καβαλήσει
Μα η αλήθεια δε δαμάστηκε ποτέ, ούτε ποτέ θα δαμαστεί
Τι είναι η αγκαλιά δίχως μελάνι;
Τι είναι η πένα δίχως χάδι;
Και εγώ σαν τον Ιούδα για 30 αργύρια, σε προδίδω
στου Αχέροντα τον ποταμό κάθε φορά σε πνίγω,
κρυφή μου νιότη, εσένα που το βράδυ με ξυπνάς,
που με εφιάλτες με γεμίζεις σε βυθούς ιδρώτα αγκαλιασμένοι επιπλέουμε.
Στον σταυρό της ψευδαίσθησης, απόψε σταύρωσε με!
Ανίκανος είμαι εγώ για να σε δω κατάματα όμορφή μου,
πάθη και θυμός προστατεύουν λυσσαλέα το κορμί μου.

Θεέ μου έλα μια βόλτα μαζί μου
και ύστερα βγάλε τα ψάρια από τον ωκεανό που κρύβει η ψυχή μου.